B Carrot

 

In 2006 komt B Carrot (1985, Jeruzalem) naar Amsterdam om te studeren.

Ze blijft in Nederland, waar ze kortverhalen schrijft en illustraties maakt.

Ze verhuist naar Brussel om een Masteropleiding Graphic Novel te volgen aan de Sint Lukas School of Art, in 2019 studeert ze daar Cum Laude af.

Haar afstudeerproject herwerkt ze tot een volwaardige graphic novel: Alle dagen ui verschijnt in 2020 bij Soul Food Comics.

Het werk van B.Carrot is politiek en sociaal gedreven. Ze schrijft over kwesties als migratie, feminisme en Palestina.

Uitweg is haar tweede graphic novel.

B.Carrot woont en werkt in Nijmegen.

 

Saied Al-Karim

 

Saied Al-Karim is mijn alter ego. Zijn verhaal is mijn verhaal. Ik ben Egyptenaar, een man met een universitaire opleiding, een zakenman, een echtgenoot en een vader. Ik had een eigen bedrijf en mijn gezin leidde een comfortabel leven in Egypte. Na de militaire coup van 2013 vluchtte ik weg uit mijn land. 

Sinds de zomer van 2012 had Egypte voor het eerst in haar bestaan een burgerpresident, op democratische wijze gekozen door het volk. Die president, Mohamed Morsi, werd een jaar later door het leger uit het presidentiële paleis ontvoerd en op een onbekende locatie gevangengehouden. Het Egyptische volk ging daarop de straat op om te protesteren tegen het militaire bewind en eiste de vrijlating van president Morsi. Het leger antwoordde met geweld. Demonstranten werden gearresteerd of doodgeschoten en alle oppositieleden werden gebrandmerkt als leden van de Moslim broederschap, met andere woorden een terrorist. In totaal vielen er meer dan 1.150 slachtoffers.

Samen met mijn familie steunde ik de gekozen president. We waren tegen de militairen en namen deel aan demonstraties op het Rabaa plein. Tijdens het neerslaan van die demonstraties werd een familielid van mij gedood, andere werden gearresteerd. Toen dit gebeurde besefte ik dat ik moest maken dat ik wegkwam.

Na drie jaar gezocht te hebben naar een land waar de situatie die ik in Egypte ontvlucht was mijn kinderen niet kon overkomen, kwam ik in Nederland terecht. Ik dacht dat ik veilig was, dat ik eindelijk een normaal leven zou kunnen leiden, maar dat bleek niet het geval.

Tijdens mijn verblijf in het detentiecentrum (feitelijk een gevangenis met beperkte voorzieningen) was mijn contact met de buitenwereld beperkt tot mensen die op bezoek kwamen. Aanvankelijk waren dat enkel de vrijwilligers van de organisatie Bezoekgroep Migrantengevangenis Schiphol. Zij bezochten ons om de week en behandelden ons als normale mensen. Zij kookten met ons, aten met ons en luisterden naar ons. Ze waren kritisch op het systeem en probeerden ons te helpen waar het kon. Zo vormden ze een belangrijk lichtpuntje in een duistere situatie. Na negen maanden begon ik ook privébezoek te krijgen van mensenrechtactivisten. Van Amnesty International en Dokters van de Wereld, maar ook van autonome politieke activisten. Na verloop van tijd voelden deze mensen voor mij aan als mijn Nederlandse familie. 

Alle dagen Ui begint in de zomer van 2016. Het zou uiteindelijk tot eind 2019 duren voor ik officieel een vluchtelingenstatus kreeg toegewezen. Ontelbare keren ben ik in beroep gegaan tegen de negatieve adviezen van de IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst) totdat de rechter een definitieve uitspraak deed en de IND daarmee dwong binnen vier weken een positief advies uit te brengen. Daarna duurde het desondanks nog zes maanden voor ik legaal in Nederland kon verblijven. Ik ben inmiddels veilig, maar ik maak me nog altijd zorgen om mijn gezin, familie en vrienden die nog steeds in Egypte zijn. 

Wat in dit boek beschreven wordt, is slechts een gedeelte van wat ik heb meegemaakt in het detentiecentrum Schiphol. Op zeker moment schreef Dokters van de Wereld een artikel over mijn situatie. Daar was de directeur niet erg gelukkig mee. Hij vroeg of ik voortaan niet met de media wilde praten zonder het hem te vertellen. 

Als ik de tekeningen bekijk die mijn verhaal vertellen, reis ik terug in de tijd. Ik had het geluk bevriend te raken met B. Carrot toen ze op zoek was naar een goed onderwerp. Zij maakt dit stripboek van mijn verhaal. Het geeft een goed beeld van een plek die je anders nooit te zien zou krijgen. Dat hoop ik althans voor je, want her was een ervaring die ik niemand toewens. 

Ik was geschokt te zien hoe de Nederlandse autoriteiten omgaan met mensen die bescherming en een veilig onderkomen nodig hebben. Ik ontdekte later dat veel Nederlanders geen idee hebben dat asielzoekers in detentiecentra worden opgesloten en dat ze ook niet weten wat daar met ze gebeurt. Terwijl ik dit schrijf zit er in Nederlands nog steeds een groot aantal buitenlanders in vreemdelingendetentie. Velen van hen belanden daar pas, na jaren in Nederland te hebben gewoond. Over het algemeen wordt aangenomen dat een deel van hen wordt uitgezet, maar dat de meesten worden vrijgelaten en daarna zonder geldige papieren verder leven op straat of na verloop van tijd alsnog een verblijfsstatus krijgen. 

Deel dit verhaal en zet je in voor de strijd voor mensenrechten, in Egypte of Nederland. 

 

Saied